2014.12.13-14 Stratton & Mount Snow, VT

3:30 rano na gazie gotuje się cydr jabłkowy (apple cider), w powietrzu miesza się zapach kawy, pomarańczy i jabłek....cudowny poranek....

​Dla zainteresowanych udostępniamy ściśle tajny, wytestowany przez wiele lat przepis:
Wlać 1L apple cider (cydr jabłkowy) do garnka i podgrzewać na średnim ogniu.
Przekroić pomarańczę na 4 ćwiartki, wycisnąć z nich sok prosto do garnka i pozostałości wrzucić do cydru.
Dorzucić 3-4 pałeczek cynamonu i 10-15 goździków.
Mieszając od czasu do czasu, czekać, aż się zagotuje.
Po zagotowaniu zmniejszyć ogień do minimum i tak trzymać przez 8-10 minut mieszając od czasu do czasu.
W między czasie zagrzać termos wlewając gorącą wodę.
Teraz przyszedł czas na najważniejszy składnik. Wylać wrzącą wodę z termosu, wlać 150 ml (lub więcej w zależności od upodobań) pikantnego rumu (polecamy Spiced Captain Morgan).
Używając sitko przelać zawartość garnczka do termosu. Dobrze go zakręcić i udać się na wycieczkę.
Życzymy dużo ciepła na te zimowe dni!!!

Tak więc wstałem w środku nocy, aby przygotować pyszny Cydr Jabłkowy i uciec z nim oczywiście w góry. Czy to jest nadal pasja czy już wariactwo? Gdzie jest różnica między pasją a wariactwem? Czy to się czymkolwiek różni? I czy to w ogóle ma znaczenie jeśli sprawia, że jesteśmy szczęśliwi? Bo przecież pasja sprawia, że ludzie robią szalone rzeczy.

Godzinę później, spakowani ruszamy w drogę....

Czy ja już kiedyś pisałem, że lubię wyruszać z NYC w nocy w drogę? 45 minut do Gór Niedźwiedzich, 3,5h do Stratton, Vermont. Na ten weekend wybraliśmy południowe Vermont, no bo jak można zmarnować weekend w Nowym Jorku wiedząc, że tam spadło 40 cm (15 in) świeżego puchu.

​Niestety spadło go za dużo. W sobotę mieliśmy plan wyjść na górę Stratton, szlakiem Appalachian i Long Trail. W niedzielę natomiast planujemy delektować się tym puchem szusując na trasach w sąsiednim Mount Snow. Jak to bywa w połowie Grudnia zima zaskoczyła drogowców, nawet w północnych Stanach. Nie odśnieżyli nam drogi, która prowadziła do początku naszego szlaku. Więc dojazd nawet samochodem z napędem na cztery koła był niemożliwy. Często bywamy w tym rejonie więc znam inną drogę, która powinna nas doprowadzić do naszego szlaku. Spróbowaliśmy szczęścia i dojechaliśmy bliżej szlaku ale nadal odległość do początku szlaku była duża (6 miles). Jednak ten fakt nie ostudził naszego zapału i po założeniu sprzętu udaliśmy się na hike.

​Wiedzieliśmy już, że raczej na szczyt nie wyjdziemy, ale mieliśmy nadzieję, że dojdziemy do początku trasy.

Jednak wznosząc się w górę, śniegu zaczęło przybywać. Po podniesieniu się o 600 ft. (180 m.) poziom śniegu też się podniósł i dalsze przecieranie szlaku stało się bardzo wyczerpujące. Przeszliśmy 1.7 mil w 2,5h więc dalszy hike przestawał mieć sens. Po prostu za dużo spadło śniegu a my byliśmy pierwszymi, którzy przecierali tą trasę.

Po przerwie na Cydr Jabłkowy z wielkimi łzami w oczach podjęliśmy decyzję o zawróceniu. Myśleliśmy, że w dół już będzie szybko, jednak byliśmy w błędzie. Porównywalnie ciężko szło się w dół jak i do góry. Ułatwieniem były nasze ślady, które już trochę przetarły szlak.

​Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. W motelu, Econo Lodge w Manchester byliśmy wcześniej więc mogliśmy się zrelaksować i odpocząć. Po zregenerowaniu energii przyszedł czas na kolację i dla odmiany nie mieliśmy hamburgerów. Tym razem postawiliśmy na drobiowe szaszłyki. Wyszły przepyszne i przy winie Chardonnay, Stemmler 2012 Carneros, zjedliśmy aż po 4 na osobę.

Tak, to była super sobota. Może nie zdobyliśmy szczytu ale jak to kiedyś ktoś mądry powiedział „droga jest celem a nie destynacja”. Dziś przyszedł czas na nartki. Jak już wspomniałem nocowaliśmy w Manchester, Econo Lodge. Na narty planowałem jechać do Mount Snow. Najciekawsza droga aby dostać się do Mt. Snow ze Stratton jest przez Taylor Uper Road -> Brazers Way -> Mountain Road -> Jamaica Road -> Canedy Road -> road no. 100. Canedy Road jest najlepsza....przez cały czas jechaliśmy pobocznymi drogami ale Canedy wygrała. Nie dość, że na drodze nadal była warstwa śniegu (na szczęście posypana żwirem), to droga co chwila prowadziła ostro w górę i dół, a pod koniec zaatakował nas lód. Jedziemy sobie tymi bezdrożami, gdzie ciężko znaleźć jakiś dom a tu nagle coś uderza w szybę....po sekundzie znowu w dach i znowu w szybę zorientowaliśmy się, że był to lód spadający z drzew, który był topiony przez wstające słońce. Tak więc wczoraj w lesie strzelali myśliwi, dziś atakował nas lód. Ale czego można się spodziewać po Vermont.
Przepraszamy, że nie ma zdjęcia z drogi ale byliśmy zajęci omijaniem atakującego lodu jak i próbie zjazdu z tych gór bez spowodowania wypadku.
Mount Snow przywitał nas słoneczkiem. Co prawda szczyt był w chmurach ale mieliśmy nadzieję, że słońce wkrótce wygra z chmurami.

Śniegu nasypało, warunki były super więc szybko uderzyłem na północną stronę góry gdzie się wybawiłem. Jednak nie tylko ja wiedziałem, że są dobre warunki, trochę ludzi się zjechało, ale byłem sam na nartach, więc mogłem wchodzić na single lane. Tym sposobem szybko poleciały pierwsze zjazdy Między czasem Ilonka po małym spacerku po okolicy zajęła miejsce w barze i ok. 11:30 mogłem sobie zrobić przerwę.

Napić się lokalnego browaru (Mount Snow IPA), porozmawiać z lokalnymi narciarzami i uderzyć znów na trasy. Niestety, w między czasie pogoda się pogorszyła i widoczność zmalała.

Ale jak to mówi nasz kolega...”nie ma złej pogody, są tylko ludzie źle przygotowani.” Dlatego nie poddając się uderzyłem ponownie na północną stronę góry i to była bardzo dobra decyzja, gdyż prawie nikogo tam nie było. Trasy już były trochę oblodzone i wyboiste, ale jak ja to powtarzam, nie ma złych warunków narciarskich, są tylko trudniejsze albo łatwiejsze.

Bilet na narty w Mount Snow kosztuje $90. Tak, masz racje, też tak uważam, oni już tu chyba powariowali. Dobrze, że umiemy szukać i kupiliśmy parę dni wcześniej za $50. To już taka „normalna” cena. Ja się staram żeby płacić jak najmniej za każdy zjazd. Jeśli cena za zjazd wynosi powyżej $10 to znaczy, że nie był to udany dzień na nartkach (chyba że robię heli skiing, albo Vallee de Blanche w Chamonix), jeśli cena jest między $5-10 za zjazd to był to taki sobie dzień, natomiast poniżej $5 uważam za udany. Zdarzają się oczywiście dni poniżej $3, uważam je za FANTASTYCZNE....!!!!!!
Zrobiłem 13 zjazdów, wyszło $3.80 za zjazd. Dobry dzień, mogę dołączyć do Ilonki, która jak przystało na najlepszego „ski buddy” załatwiła nam stolik w 1900' Burgers. Nie było to łatwe bo większość pijaków poddała się pogodzie i przeniosła się z wyciągów do barów....nie wiedzą co się w życiu liczy.
Bardzo polecam to miejsce, przepyszne hamburgery, super mięsko z lokalnych krówek i wspaniałe piwka z lokalnych browarów.........

Jest 4 po południu, niestety trzeba opuszczać urocze Mount Snow i udać się 210 mil na południe do trochę cieplejszego Nowego Yorku. To chyba były ostatnie zjazdy w tym roku, ale to nic...pod koniec roku czekają nas wspaniałe kaniony w południowo-zachodnich Stanach. A w 2015 nowe przygody....na pewno będzie wesoło, w końcu już mam bilet do Szwajcarii na marzec a to dopiero początek.

2014.11.27-30 Kraków, Polska (dzień 5-8)

Czwartek. Po wspaniałych paru dniach spędzonych z rodzicami we Włoszech nadszedł niestety czas na powrót do Polski. Szybko udało nam się dostać na lotnisko i po pożegnalnym włoskim lunchu (w końcu udało mi się zjeść panini), udaliśmy się do naszego samolotu. I tu kolejna niespodzianka od Ryanair. Wybrałem sobie miejsce przy oknie, żeby podziwiać ośnieżone Alpy, ale chyba nie uiściłem dodatkowej opłaty bo mój rząd po prostu nie miał okna. Kochany nasz Ryanair.....

Po 1,5h wylądowaliśmy w Krakowie. Nie tracąc wiele czasu na lotnisku, pożegnaliśmy rodziców i już sami udaliśmy się prosto na zwiedzanie Krakowa. Kraków ma fajny autobus, numer 208, za niecałą godzinę przywiózł nas do centrum.
Mamy w planie zwiedzić parę barów, muzeum pod rynkiem i troszkę pochodzić po starym mieście.
"Zwiedzanie" zaczęliśmy od C.K. Browar na ul. Podwale. Bar przypomina nam Heartland brewery w NY, też robią swoje piwko. Dobre.....
Po C.K. browar udaliśmy się pozwiedzać nowe muzeum pod rynkiem. Spacerując po rynku nawet nie zdajesz sobie sprawy, że pod ziemią kryje się Kraków z czasów średniowiecznych. Po małych problemach przy wejściu (muzeum było już zamknięte dla zwykłych zwiedzających) udało nam się wejść w podziemia Krakowa. Muzeum robi ogromne wrażenie. Fajnie, że dopiero teraz ludzie odkryli ruiny pod rynkiem, bo w połączeniu z nowoczesną technologią udało im się nas przenieść wiele setek lat wcześniej. Rekonstrukcje warsztatów złotnika i kowala, wiele narzędzi sprzed 600 lat, cały szlak kupiecki z tamtych czasów i wiele, wiele innych ciekawych rzeczy.

Po dobrej godzinie znowu przenieśliśmy się w czasie wychodząc z podziemi. Było już późno a ostatni nasz posiłek to był lunch na lotnisku w Bergamo (nie licząc dobrego, gorącego pączka z różą na Szewskiej) więc przyszła pora na kolacje. ​

Kraków, jak każde duże miasto ma wiele restauracji. Ilonka pamiętała, że jak jeszcze mieszkała w Polsce to często chodziła do gruzińskiej restauracji na rynku, Chaczapuri, (Grodzka 3) na smaczną kuchnie gruzińską. Długo się nie zastanawiając poszliśmy tam wrzucić coś na ząb. Był to świetny wybór. Jedzenie było pyszne, zwłaszcza ich pierogi z pikantnym nadzieniem mięsnym i karkówka w sosie z granatów.... palce lizać. Oczywiście nie obeszło się bez butelki wytrawnego gruzińskiego wina Marani, Saperavi 2012. Głęboki, czerwony kolor, mocne, świeże owoce, trochę pikantne, idealne do mięsa. Tu muszę dodać, że to winko w ogóle nie odbiegało od dobrych francuskich czy kalifornijskich win. . Dobra robota Gruzja...!!!

Z pełnymi żołądkami postanowiliśmy zaatakować krakowskie bary. Ponoć najlepsze bary są teraz na Kazimierzu, więc postanowiliśmy spalić trochę kalorii i się tam przespacerować. Uwielbiamy chodzić po starych europejskich miastach, zwłaszcza w nocy. Mniej ludzi na ulicach, wszystko jest tak ładnie oświetlone i przy lekkiej wyobraźni znowu przenieśliśmy się wiele lat wcześniej. ​

Kraków nie jest dużym miastem, więc w ciągu 25-30 minut spacerku doszliśmy już do pierwszego baru na Kazimierzu, Singer. Miałem zaszczyt picia piwka przy tym samym stoliku przy którym moja siostra robiła pożegnanie przed Ameryką. Dalej tam można palic papierosy i nawet nie tak bardzo śmierdziało dymem.

Następnym barem była Finka (tam Ilonka robiła pożegnanie parę lat później). Knajpa studentów, nam ciężko zrozumieć nowe pokolenie.
Później jeszcze wstąpiliśmy do Stajni, do Pijalni wódki i piwa i do Mleczarni.

Oczywiście wszystkie bary były pełne. Widać że Kraków, tak jak Nowy York też nie śpi, mimo że nie był to weekend.
Około drugiej rano postanowiliśmy znowu zmienić dzielnicę i poszliśmy na podgórze. Oczywiście też na nogach, z paru powodów..... przewietrzyć nasze głowy (było przyjemnie chłodno, -3C), dalej zwiedzać miasto nocą no i oczywiście przejść Wisłę nową kładką dla pieszych.

Ponoć podgórze się bardzo zmienia, powstaje wiele knajpek, ale nam się niestety nie udało nic fajnego znaleźć (może było już późno). Makaroniarnia była już zamknięta a Drukarnia wyglądała na pustą i ciemną. Tak więc po godzinnym spacerku doszliśmy do ronda Mateczny gdzie wzięliśmy taxi do domu.

Piątek. Następnego dnia, też nie było czasu na odpoczynek. W ciągu dnia mieliśmy parę spraw do załatwienia, a wieczorem duże spotkanie rodzinne, które oczywiście trwało do późnych godzin nocnych.

Sobota. No i nadszedł ostatni dzień naszego pobytu w Europie. Zaplanowaliśmy go na spędzeniu czasu ze znajomymi i kuzynostwem w fajnym barze (oczywiście na Kazimierzu), Beergallery. To miejsce słynie z dużej ilości piw, ponad 150 rodzajów. Frekwencja dopisała, było nas ponad 20 osób, więc zabawa była przednia. Fajnie tak było posiedzieć, pogadać, powspominać....
Oczywiście impreza na Kazimierzu nie może się odbyć bez zapiekanek z okrąglaka. Polecam, jest wiele rodzajów, każdy na pewno znajdzie coś dla siebie. Ja wybrałem z szynką, grzybkami, cebulką i szczypiorkiem.... mniam, mniam...
Jak zwykle lubimy zwiedzać bary nocą, więc nad ranem, już mniejszą grupą udaliśmy się do Alchemi. Kolejny ciekawy bar na Kazimierzu.
Jak to dobrze, że wcześniej się spakowaliśmy, bo praktycznie przyjechaliśmy rano do domu, wzięliśmy walizki i pojechaliśmy na lotnisko. Tam obowiązkowo zjedliśmy typowe pożegnalne, krakowskie śniadanie.

Jesteśmy bardzo zmęczeni i nie wyspani, mamy więc nadzieję, że prześpimy Atlantyk i obudzimy się w NY już przestawieni czasowo i nie będziemy mieć jetlaga.
Lecimy Lufthansą przez Frankfurt. Niestety te linie nam podpadły na tym wyjeździe parę razy więc będziemy ich już unikać na następnych podróżach. Zmienili nam samolot i musieliśmy czekać 4,5h we Frankfurcie na przesiadkę. Za przewóz nart każą płacić $150 w każdą stronę, mieli potężny bałagan na JFK, jedzenie było mało smaczne i bez wyrazu, a samoloty są dość stare.... Wygląda, że skoro są największymi europejskimi liniami lotniczymi to już się nie muszą starać. To tak nie działa drogo Lufthanso. Klienta się szuka miesiącami a traci w minutę, właśnie straciliście dwóch. Powodzenia....

A teraz coś miłego, we Franfurcie już nie ma tych chorych, wielokrotnych sprawdzań pasażerów do Stanów. Poza normalną kontrolą karty pokładowej nic więcej nie było. Nawet nie było żadnego dodatkowego prześwietlania, tylko jedno w Krakowie. Ciekawie co będzie w NY?
Trochę pospaliśmy w samolocie i jak się obudziliśmy to już zostało nam tylko 877 km do JFK, czyli jakieś 1:20 lotu.
Przeżyliśmy Polskę. Udało się. Było ciężko, dużo wszystkiego, ale tak to już jest jak w ciągu paru dni chce się nadrobić prawie 10 lat.
Kiedy następny raz do Polski? Nie wiem, mam nadzieję, że szybciej niż za 10 lat.
Teraz za trzy tygodnie mamy wyjazd na dwa tygodnie do północnej Arizony i Utah, chcemy pochodzić po kanionach. Będzie na pewno super, ale zostało jeszcze wiele przygotowań....
Oczywiście na JFK spędziliśmy 1,5h zanim udało nam się wyjść na zewnątrz. Ja wiem, że JFK jest dużym lotniskiem, przyjmuje ponad 150,000 pasażerów dziennie, w weekend w okolicy Święta Dziękczynienia pewnie jeszcze więcej (w Stanach jest to najbardziej ruchliwy okres na lotniskach), ale przy odrobinie logistyki można by to było lepiej zaplanować. W tym samym czasie przyleciał A380 z Paryża z 600 ludzi na pokładzie, Boeing 747 z Frankfurtu z 450 ludźmi i pewnie parę innych "wielkich ptaków", ale na dwadzieścia parę punktów odprawy celnej było czynne tylko kilkanaście i to w jeden z najbardziej ruchliwych dni. Coś tu chyba nie jest tak.....
Oczywiście potem była kolejka na 25 minut żeby oddać śmieszne, nikomu nie potrzebne karteczki do deklaracji celnej. "Pracowały" dwie osoby, a stanowisk do odprawy było ponad dziesięć. Ciekawe czy jeszcze jakiś kraj na świecie używa tych śmiesznych deklaracji?
Welcome in New York...........!!!

2014.11.26 Mediolan, Włochy (dzień 4)

Ostatni dzień naszej rodzinnej wycieczki i nasz ostatni punkt podróży – Mediolan. Doświadczeni już w podróżach kolejowych tym razem bez większych problemów kupiliśmy bilety i ruszyliśmy podbijać Mediolan. Kolejną stolicę mody. Znamy już Paryż, Nowy Jork i Londyn. Został nam tylko Mediolan do kompletu.

Pociąg był znacznie lepszy od wczorajszego w Alpy, był znacznie nowszy, piętrowy, miał monitory, szybszy (jechał 150 km/h), ale oczywiście brakowało mu wiele do japońskich superekspresów. Po około 50 minutach dotarliśmy na dworzec centralny, który sam w sobie jest zabytkiem. Otwarty w 1931 roku budynek zaprojektowany był przez Ulisse Stacchini, który również projektował Dworzec Główny w Washington DC.

Z dworca głównego prosto uderzyliśmy na Zamek w Mediolanie (Zamek Sforza). Jest to jedna z większych budowli obronnych w Europie, która została wybudowana w 15 wieku. Sam zamek dostępny jest bezpłatnie. Na zamku jest również wiele muzeów, które zapewne są warte zobaczenia ale skoro mieliśmy tylko jeden dzień na zwiedzanie Mediolanu musieliśmy oszczędzać czas i woleliśmy nie tracić go na muzea. Z tego co widzieliśmy to nasz krakowski Wawel jest okazalszy.

Dość nową atrakcją w Mediolanie (od 2010 roku) jest rzeźba pod Giełdą Papierów Wartościowych. Zdjęcie mówi wiele za siebie....

Rzeźba ma tytuł L.O.V.E i oznacza „z miłości do Mediolanu”. Artysta, Maurizio Cattelan, początkowo postawił ją tam jako prowokację na krótki czas. Maurizio stwierdził jednak, że jeśli rząd zgodzi się na pozostawienie rzeźby na dłużej to on ją podaruje miastu z miłości do miasta. Tak więc rzeźba stoi, przyciąga turystów, wzbudza kontrowersje i uśmiech na twarzach turystów.
Jednak największą atrakcją Mediolanu (zdecydowanie polecamy) jest Katedra. Zanim jednak tam doszliśmy spod giełdy minęliśmy Teatr La Scala. My nie jesteśmy dużymi znawcami opery tak więc nie spędziliśmy tam dużo czasu. Z teatru do Katedry jest 5 minut drogi....albo dłużej jeśli ktoś zdecyduje się na zakupy w słynnej galerii handlowej, Galleria Vittorio Emanuele II. Jest to jedna z najstarszych (jak i chyba najdroższych) galerii handlowych na świecie. Oczywiście opanowana została przez największe sklepy takie jak Louis Vuitton, Svarowski, Versace itp.

Architektonicznie obiekt zdecydowanie warty zobaczenia. Wygląda jak zwykła ulica tylko zamiast asfaltu jest piękna posadzka a wszystko pokryte jest szklaną kopułą.

No i wreszcie przyszedł czas na główną atrakcję, Katedra. Pierwotnie myśleliśmy...ehh....katedra jak katedra ale szybko okazało się jak w wielkim jesteśmy błędzie. Bilet za 11 EUR gwarantuje wejście na taras katedry jak i w podziemia. Wpierw poszliśmy zwiedzać podziemia gdzie są ruiny starych kościołów, grobów i chrzcielnicy. Podobno bardzo wiele monet zostało znalezionych w tych wykopaliskach. Dlaczego ich było tak wiele jest kilka teorii:
1) ludzie bywali chowani ze swoim majątkiem
2) monety dodawało się zmarłym aby przekupić osobę która decyduje gdzie idzie zmarły
3) po prostu na szczęście
Jaka jest prawda to pewnie nigdy się nie dowiemy.

Katedra (Duomo) jest piątą co do wielkości (jeśli chodzi o powierzchnie) katedrą na Świecie. Budowa, która zajęła 600 lat została ukończona w roku 1965 roku. Aż trudno uwierzyć, że w podziemiach są ruiny z III wieku. Szczerze, na to co widzieliśmy 600 lat to i tak szybko. Niesamowicie wiele pracy musiało kosztować dopracowanie wszystkich szczegółów, rzeźb i innych zdobień. Tam są setki rzeźb przedstawiających świętych i inne symbole religijne. Z zewnątrz katedra robi duże wrażenie ale to co zobaczyliśmy po wyjściu na górę to przerosło nasze oczekiwania.

Na taras widokowy można wyjść po schodach albo wyjechać windą. My wybraliśmy wersję trudniejszą – schody. Musieliśmy zrzucić pizzę i carbonarę, którą mieliśmy na lunch. Taras na katedrze to nie tylko balkon na około, można również przespacerować się po dachu. Byliśmy w szoku, ze można tak swobodnie chodzić prawie wszędzie po dachu tej wspanialej katedry i podziwiać to arcydzieło. Niesamowite, ze tak bardzo się starali ozdobić górę katedry, która w tamtych czasach prawdopodobnie nie była dostępna dla przeciętnego człowieka. Prawdopodobnie chcieli zaimponować Bogu. Szczerze to nie wiem jak opisać to doświadczenie. Ja uwielbiam architekturę i czułam się tam jak ryba w wodzie pstrykając zdjęcie po zdjęciu. To jest nie wyobrażalne jak w tamtych czasach ludzie mogli wybudować coś tak wspaniałego, doskonałego, po prostu powalającego. Tam są setki tysięcy rożnego rodzaju detali wykutych w kamieniu, które dopiero widać z dachu. ​

Pamiętajmy, że w tamtych czasach ludzie nie mieli prawie żadnej technologii i prawie wszystko jest ręczną robotą. Patrząc na taką katedrę i współczesne budynki zdajemy sobie sprawę jak utalentowani ludzie byli w przeszłości. Oczywiście dzisiejsze największe budynki robią wrażenie również ale współczesna architektura tworzy się w głowach ludzi a potem to gównie maszyny i technologie. W 16 wieku to było nic innego jak ludzka ciężka praca.

Tak więc przyszedł czas powiedzieć Arrivederci Italy. Bardzo krótki, intensywny ale wspaniały wyjazd z rodzicami zakończyliśmy wspaniałą kolacją. Było wiele ciekawych potraw (zając, zupa z czegoś, pasztet.....też do końca nie wiemy z czego) no i oczywiście Prosecco, Grappa, jakaś cytrynowa włoska nalewka i parę butelek Barbera D'Asti DOCG. Ale jednak najsłodszą częścią wieczoru było Tiramisu.....i tym sposobem moja lista do zaliczenia, jedzenia we Włoszech oficjalnie zamknięta.

Jutro leniuchujemy i ewentualnie robimy ostatnie zakupy serów i innych smakołyków na świątecznym straganie. Przygody ciąg dalszy nastąpi w Krakowie.

2014.11.25 Jezioro Como, Włochy (dzień 3)

Dwa największe spece od pogody czyli Szeryf (Darka tata) i Darek stwierdzili, że dziś będzie najlepszy dzień na wycieczkę nad jezioro Como. Bardzo słynne miejsce...parę osób jak i zdjęcia w Internecie powiedziały nam, że rejon ten jest bardzo piękny i warty zobaczenia. Tak więc wylądował on na naszej liście „TO DO” we Włoszech. Jezioro Como jest tak sławne, że nawet w serialu „Breaking Bad” główny bohater planuje tam pojechać na wakacje.

Tak więc po pysznym hotelowym śniadaniu, ruszyliśmy na stację kolejową. Tak na marginesie na śniadanie była między innymi Panna Cota tak więc kolejna potrawa z mojej listy została zaliczona.

Jako środek transportu wybraliśmy pociąg. Po pierwsze na grupę sześcio-osobową trzeba by wypożyczyć dwa samochody, Po drugie pociąg jest tańszy a po trzecie i najważniejsze jest szybszy.

Przygody Amerykanina w Europie ciąg dalszy. Darek był zaskoczony, że nie można tu kupić biletu na pociąg w automacie bez podawania PINu. No tak Europa, dużo bardziej chroni transakcje kartami kredytowymi i nie można ich używać bez podstawowych zabezpieczeń. W Ameryce karty są mało pilnowane i zabezpieczane ale kto by się tym przejmował skoro właściciel karty nie ponosi żadnej odpowiedzialności za fałszywe transakcje.
Na szczęście ja mam pamięć do cyferek więc udało nam się kupić bilety i wsiąść do właściwego pociągu. Znalezienie właściwego pociągu jest możliwe tylko po numerze toru na który wjeżdża. Pociągi jakimi jechaliśmy do Lecco a potem do Varenny były w większości pokryte graffiti i nie posiadały żadnych tabliczek informacyjnych gdzie docelowo jadą. Naszym celem była Varenna ale aby tam dotrzeć należy przesiąść się w Lecco i stamtąd wziąć pociąg do Varenny. W środku pociągi już nie były tak brudne jak na zewnątrz...no może toalety wymagały większego zadbania gdyż przypominają toalety z polskich starych pociągów podmiejskich.

Po 1,5h jazdy pociągiem dotarliśmy do Varenny. Miasteczko od razu przypadło nam do gustu. Piękne góry (Alpy) wchodzące do jeziora Como i małe miasteczka z uroczymi wąskimi uliczkami. Darek był wdzięczny, że nie mieliśmy auta bo parkowanie w tych ciasnych uliczkach jest prawie nie możliwe. Od razu przypomniał nam się film Włoska Robota i sławetna scena z mini Cooperami.

Miasto Varenna jak i inne miasteczka leżące przy jeziorze Como o tej porze roku było dość wymarłe. Większość restauracji, kawiarni i sklepów była zamknięta. Wiele też mieszkań czy domów wyglądało jakby zostały zamknięte na zimowy sezon. Troszke mnie to zdziwiło gdyż jak na koniec listopada wcale tam nie było tak zimno a gdzie nie gdzie nawet widzieliśmy palmy czyli raczej nie mają tu srogich zim. Temperatury tu w późnej jesieni nadal są na plusie między 10 a 15C.

Nie mogliśmy zobaczyć największych atrakcji miasta jakimi jest zamek i wille więc troszkę pospacerowaliśmy po miasteczku, wstąpiliśmy do małej lokalnej kafejki na kawę i piwo i ruszyliśmy dalej w drogę do miasteczka Bellagio.

Z Varenny do Bellagio jedzie się promem 15 minut, który sam w sobie jest atrakcją, można sfotografować oba miasta z jeziora.

Bellagio jest pięknie położone na samym końcu półwyspu rozdzielającego lewą i prawą część jeziora Como. Z miasteczka widać przepiekne Alpy co tylko dodaje uroku już pięknemu miasteczku. Miejsce to jest głównym centrum turystyki w rejonie Como.
Bellagio początkowo było małą wioską rybacką, która szybko zyskała popularność wśród władców Austrii i Rzymu. Dzięki temu miasto rozrosło się w przepiękny kurort turystyczny z bogatymi willami, hotelami, mnóstwem sklepów i restauracji.

Nadal wiele się tu buduje i remontuje. Miasto samo w sobie nie jest tak wymarłe jak Varenna, choć widać, że część biznesów została zamknięta na sezon zimowy. Po zjedzeniu przepysznego późnego lunchu (wczesnego obiadu) i wypicu wina Montepulciano ruszyliśmy na wzgórze miasta aby spalić kalorie. Już wiem czemu włosi są tacy szczupli pomimo że ciągle jedzą tylko pizzę i makaron. Większość małych miasteczek położona jest na zboczach gór więc wąskie, ostro wijące się do góry uliczki to standard.

Dzień dobiegał końca tak więc i nasza wycieczka. W powrotnej stronie płynąc promem mieliśmy szczęście i mogliśmy podziwiać wspaniały zachód słońca na jeziorze Como.

Na zakończenie tego wspaniałego dnia odwiedziliśmy świąteczne stragany które są po drodze z dworca w Bergamo do naszego hotelu. Poza przepysznym grzanym winem postanowiliśmy spróbować również paru lokalnych wyrobów. Zwłaszcza urzekły nas sery i szynka parmeńska.

2014.11.24 Bergamo, Włochy (dzień 2)

Największą atrakcją dzisiejszego dnia jest lot Ryanairem do Bergamo we Włoszech. Można wiele w życiu latać ale Ryanair pozostanie Ryanairem. Tak więc Darek po raz pierwszy w życiu postanowił poddać się tej przygodzie i po wejściu na pokład samolotu stwierdził „czuje się jak w roller-costerze”. W sumie to prawda, miejsca tak mało jak na roller-costerze, pasy lepiej mieć mocno zapięte a żółte siedzenia zwiększają to wrażenie.

I znów dostaliśmy upgrade, dlatego, że jesteśmy fajni. Tym razem upgrade polegał na Priority Boarding. Dzięki temu udało nam się schować bagaże podręczne.....z tym może być ciężko na pokład samolotu wchodzi 180 ludzi i tylko 90 bagaży podręcznych. Dlaczego lot Ryanairem jest taką wielką przygodą? Nie chodzi już o to że musisz za wszystko płacić, bagaż, napoje, jedzenie to standard. Kolejna różnica między europejskimi najtańszymi liniami lotniczymi a najtańszymi amerykańskimi liniami lotniczymi jest taka, że zrobienie check-in na lotnisku kosztuje 50 EUR a jak zapomnisz wydrukować sobie w domu Boarding Pass to jeszcze doliczą Ci 10 EUR. Ale tak to bywa jak bilet kosztuje niewielkie pieniądze.

Nasz upgrade polegał również na dostaniu całego ostatniego rzędu. Pierwsza reakcja była, że głupio bo się siedzenia nie rozkładają. Dopóki nie okazało się, że w żadnym rzędzie nie jest to możliwe....Jeszcze tylko 1,5h i będziemy na ziemi. Dobrze, że przynajmniej nasz hotel nie jest kapsułą i będziemy mogli rozprostować nogi.
Jak to się Daruś przekonał podróż Ryanairem nie jest taka straszna jak to opisują i wcale mu nie urósł nos jak o tym mówił....czyli nie kłamał jak Pinokio.
Pinokio jest symbolem Włoch, jak już zdążyliśmy się przekonać poznając Bergamo. Bergamo jest średnim miasteczkiem (120 tys. mieszkańców) położonym tylko 15 minut drogi autobusem od lotniska. Ze względu na bliskość lotniska ale także jego piękno wybraliśmy je jako naszą bazę wypadową i spędzimy tu kolejne 3 noce. Nie tylko my uznaliśmy to miasto za warte odwiedzenia, podobnie myśli większość ludzi gdyż jest to drugie najczęściej odwiedzane miasto w Lombardii (po Mediolanie). W Bergamo zatrzymaliśmy się w hotelu NH, bardzo fajnym hotelu znajdującym się w centrum miasta. Tak więc, nie tracąc czasu w hotelu od razu zaopatrzeni w 72h bilety autobusowe ruszyliśmy na Citta Alta czyli Stare Miasto. Citta Alta jest położona na wzgórzu w północnej części miasta Bergamo. Niedaleko za murami Starego Miasta zaczynają się już Alpy...ale my tam będziemy dopiero jutro.

Do Citta Alta można się dostać prawie każdym znanym środkiem transportu. Można tam wyjechać kolejką zębatą (na co się zdecydowaliśmy), autobusem, samochodem albo po prostu na nogach (ten środek transportu wybraliśmy w drodze powrotnej). Jest to stare miasto z masą małych uliczek. Gdzieniegdzie można spotkać jeszcze stary zakład kowala, bibliotekę czy oczywiście zabytkowe kościoły. Nie wiele ludzi było w górnej części miasta co tym bardziej dodawało uroku i miło chodziło się bo wybrukowanych kocimi łbami uliczkach.

Zdziwiła nas tylko mała ilość restauracji czy różnego rodzaju pubów. Może koszty wynajmu ich przerażają albo po prostu większość budynków jest już zajęta przez Uniwersytet Bergamo. Udało nam się jednak znaleźć Polski akcent.

W ogóle bardzo dużo Polaków spotkaliśmy w Bergamo. Widać było, że to turyści. Zastanawiamy się tylko czy to bliskość lotniska na którym ląduje Ryanair czy po prostu chęć zwiedzania ich tu przywiodła. Myślę, że obie rzeczy po trochu.

Zwiedzając miasto zastał nas zmierzch co tylko dodało uroku tej już i tak cudownej dzielnicy. Z murów okrążających miasto rozpościera się widok na całe miasto Bergamo. Aż trudno uwierzyć, że jest ono tak duże.

Jak już wspomniałam w drodze powrotnej wybraliśmy ścieżkę w dół i tu nasze zaskoczenie.....kamieniste schody, które wiły się w dół sprawiały wrażenie jakbyś wchodził do tajemniczego ogrodu. Mam nadzieję, że zdjęcie choć w połowie oddaje piękno tego „deptaku”.

Dzień zakończyliśmy na kolacji.....co innego mogliśmy wybrać jak nie pizzę....szukaliśmy restauracji dość długo gdyż jak się okazało większość miejsc jest zamknięta w poniedziałki albo otwierają dopiero o 7 wieczorem. Pomimo, że było przed 7 udało nam się znaleźć bardzo przytulne miejsce Pasti Frulli Geleria. Wreszcie spróbowałam prawdziwej włoskiej pizzy...pierwsze wrażenie bardzo pozytywne....następne na mojej liście jest Spaghetti Carbonara, Panna Cota i oczywiście Tiramisu....

2014.11.23 Polska & Włochy (dzień 1)

“Vincent: But you know what the funniest thing about Europe is?
Jules: What?
Vincent: It's the little differences. I mean, they got the same shit over there that we got here, but it's just...it's just, there it's a little different.
Jules: Example?”
Pulp Fiction

Tak więc pierwsza różnica po wylądowaniu na lotnisku we Frankfurcie to Duty Free. Tak, Duty Free jest na każdym lotnisku ale bardzo rzadko jest dostępne po wylądowaniu. I nie mówimy tu o małym sklepiku gdzie możesz kupić małą buteleczkę wina ale o całodobowym sklepie gdzie poza możliwością kupienia whiskey w wymiarze 4,5L możesz też kupić McLarena. Tak więc Darek poczuł atmosferę Świąt i chciał zrobić zakupy ale jak to Daruś zapomniał PINa do karty.

Niedziela, 6 rano....samolot do Krakowa mamy za 2,5 godziny. No to jak najlepiej zabić ten czas? Nie ma to jak dobre niemieckie śniadanie czyli parówki, sałatka ziemniaczana no i.....piwo.... Tak, pomimo ze jest niedziela a Niemcy są bardzo katolickim krajem to zdecydowanie im to nie przeszkadza.....bo przecież każdy jest wolnym człowiekiem (prawie jak w Stanach) i może robić na co ma ochotę bez względu na porę dnia.

Tak więc siedząc przy bramce, piszemy bloga i kończymy nasze śniadanie. Tu chciałam dodać, że jednym z plusów latania przez Niemcy jest fakt, że bary są przy bramce więc nie musimy siedzieć jak te kołki i odliczać minuty.
Następny przystanek – KRAKÓW – mamy nadzieję, że nasze walizki dolecą bo na JFK padł system komputerowy Lufthansy i opisywali nasze bagaże ręcznie....witamy w 21 wieku.

O dziwo bagaże doleciały całe i na czas....tak więc mamy prezenty. W końcu jesteśmy ciocią i wujkiem z Ameryki. Zanim uderzymy na Włochy jeden dzień spędzamy w Polsce.....trzeba się przywitać z częścią rodzinki. A jak to bywa z rodzinką... nie robiliśmy nic innego jak tylko jedliśmy, piliśmy i znów jedliśmy i piliśmy i tak w kółko. Jest to sposób na zabicie JetLaga. Przesiedzieliśmy do 11 w nocy, zmęczeni padliśmy i przespaliśmy całą noc.

2014.11.15-16 Whiteface, Adirondacks, NY

Sobota....3 nad ranem....co robi większość Nowojorczyków? Na pewno nie to co my. Kiedy zamykają bary i oni wracają do ciepłych łóżeczek....my pakujemy samochód i ruszamy 300 mil na północ do zimnego Lake Placid w Adirondack. Uwielbiam wyjeżdżać w nocy z NY bo w ciągu 15 minut jesteśmy już na George Washington Bridge. Plan na najbliższe 48h mieści się w jednym słowie, Whiteface. W pierwszy dzień chcemy zdobyć szczyt szlakiem turystycznym, natomiast w drugi dzień trasami narciarskimi. Resort narciarki nie jest jeszcze otwarty ale podobno jest już wystarczająco dyzo śniegu na białe szaleństwo. Natki jada z nami. W końcu trzeba otworzyć sezon narciarski. ​

Po pięciu godzinach jazdy pustymi drogami przyjeżdżamy do Lake Placid, które przywitało nas niewielka warstwą śniegu.

Nasz hike rozpoczynamy z Connery Pound Rd. Do przejscia mamy 5.8 mili w kazda strone i musimy sie wspiac 3200 ft. Trafiliśmy na piękną słoneczną pogodę, temperatura -6C na dole.

Szlak rozpoczął się bardzo łagodnie na wysokości 1660ft. Pierwsze 2,5 mili szliśmy szeroką, leśną drogą, nie wiele wznosząc się do gory.

Przy jeziorze Lake Placid szlak ostro skręca w prawo ale dalej łagodnie podnosi się do góry.

Po pokonaniu kolejnej mili dochodzimy do szałasu (2100 ft.). Od teraz zacznie sie jazda. Mamy do pokonania 2 mile i 2800 ft. Po krótkiej przerwie i gorącej herbatce atakujemy Whiteface.

Leśna ścieżka z dużą ilością korzeni i kamieni, ale jeszcze bez dużego śniegu ani lodu wspięliśmy się kolejne 1000 ft.

Na wysokości 3200 ft byliśmy zmuszeni do zrobienia krótkiej przerwy i założenia raków. Od tego momentu szlak zaczął się wspinać ostro do gory po oblodzonych skalach.

Wraz z wysokością zaczęło tez przybywać śniegu. Trochę ponad 4000 ft las zaczął zamieniać się w kosodrzewinę. Na pewno dużym plusem były piękne widoki jakie ukazały się naszym oczom ale niestety las już nas nie chronił przed mocnym, mroźnym wiatrem.

Ostatnie 600 ft pokonywaliśmy prawie przez godzinę wspinając się po dużych oblodzonych głazach. Do tego nieustanny wiatr nie ułatwiał nam zadania.

Po 5,5h wspinaczki stanęliśmy na szczycie Whiteface. Widzieliśmy parę ludzi na szlaku ale na szczycie byliśmy jedyni.

Temperatura i wiatr nie pozwalał nam delektować się pięknymi widokami ze szczytu wiec po 15 minutach i zrobieniu kilku pamiątkowych zdjęć uciekliśmy troszkę w dół gdzie od zawietrznej strony zrobiliśmy sobie przerwę na uzupełnienie kalorii. Tu musze dodac ze termos, ktory dostalem od rodzicow na urodziny spelnil niesamowicie swoje zadanie. Herbata po 12h w tak niskich temperaturach dalej byla wrzaca. Jeszcze raz dziękuję Wam rodzice, uratowaliście nam życie.

W dol schodziliśmy dość szybko. Po pierwsze mieliśmy raki, które niesamowicie trzymały się na lodzie jak i śliskich mokrych skalach czy drewnianych kładkach nad strumykami. Po drugie chcieliśmy pokonać trudny odcinek jeszcze przy świetle dziennym. W okolicach 3000 ft musieliśmy już założyć lampki ale na szczęście mogliśmy tez ściągnąć raki. ​

Po 4h od szczytu doszliśmy do naszej cieplutkiej Mazduni. A po kolejnych 15 minutach byliśmy już w naszym motel Alpine Country Inn & Suite. Bardzo fajny, przytulny motelik. A dlatego, ze jesteśmy fajni właściciel dal nam apartament w cenie zwykłego pokoju. Resztkami sil odpaliliśmy naszego grilla i przygotowaliśmy przepyszne hamburgery, które idealnie komponowały się z winkiem Banschee, Pinot Noir 2012.

Bardzo szybko po kolacji padliśmy do łóżek.
Niedziela...dzień zaczął się bardzo ciężko...trzeba było wstać z łózka. Zakwasy daly nam sie we znaki. Jest to dowod ze troszke inne miesnie pracuja jak sie wspina w rakach. Najlepszym sposobem na rozchodzenie zakwasow jest hike. Tak wiec plan pozostaje bez zmian. Chcemy sie wspiac trasa narciarksa na Whiteface aby potem zjechac w dol.
Będąc w Lake Placid nie można nie zjeść śniadania w "The Breakfast Club". Maja wiele pysznych opcji ale dla nas wygrywaja jajka benedykta z lososiem. Pychota...

Po obfitym śniadaniu trzeba się wziąć do roboty. Z Lake Placid do Whiteface jest 9 mil. Podjeżdżając pod wyciągi ku naszemu zaskoczeniu zauważyliśmy że gondola jest czynna i ludzie jeżdżą na nartach. To oznacza ze nasz plan wspinaczki legł w gruzach. Ja już w motelu przymierzałem raki do butów narciarskich a tu nic z tego. Skoro wyciągi są otwarte to obsługa zabrania wspinaczki w gore po trasach narciarskich. Tak wiec nie pozostało mi nic innego jak kupić bilet i rozpocząć sezon narciarski w połowie listopada. Bez kolejek w ciągu paru minut udało się wyjechać na szczyt.

Po zrobieniu paru zakrętów na nartach byłem wdzięczny ze otwarli wyciągi bo przy takich zakwasach nie doszedłbym tak wysoko albo by to trwało cały dzień. Warunki narciarskie jednak nie były dobre, dużo muld i lodu. Ale jak na początek sezonu nie można narzekać. Po trzech zjadach moje nogi powiedzialy "przerwa" wiec dolaczylem do Ilonki, ktora relaksowala sie przy piwku i ksiazce. Goose IPA dodal mi energii, ktora wystarczyla jeszcze na pare zjazdow.

Bylo to cudowne zakończenie weekendu, rozpoczynającego sezon narciarski. Teraz zostało już tylko 300 mil do Nowego Jorku gdzie na koszulce z 46 szczytami będziemy mogli odznaczyć kolejny zdobyty szczyt.

2014.11.01-02 Miami Beach, FL

Podobno miłość do teściów wzrasta wraz z odległością od nich. Ja moich teściów bardzo kocham bez względu czy są w tym samym mieszkaniu czy dalej....ale najbardziej ich kocham jak są w Miami Beach a my możemy sobie zrobić krótkie wakacje w środku szarej jesieni i ich odwiedzić.
Tak więc pierwszy weekend listopadowy zamiast spędzić w deszczowym Nowym Jorku, spędziliśmy w Miami Beach. Typowy wyjazd weekendowy rozpoczął się w piątek po pracy. Zamiast wrócić spokojnie metrem do domu pojechaliśmy parę przystanków dalej i dojechaliśmy na lotnisko....tak to lubię zaczynać weekend.
Trzy godziny lotu i już byliśmy na słonecznej, tropikalnej południowej Florydzie. Wieczorkiem (w nocy) wiadomo, parę drinków, kolacja i do spania. Rano obudziło nas słoneczko, bezchmurne niebo i szum oceanu. Temperatura była idealna aby rozegrać szybki meczyk w tenisa....niestety Darek wygrał, ale to nic...i tak jest 1:1 w setach.

W Miami i okolicach byliśmy już kilka razy, więc nie nastawialiśmy się na wycieczki na Everglades, do akwarium czy w inne popularne miejsca, które każdy turysta ma na swojej liście. W zamian za to Tatuś wziął nas na wycieczkę rowerową...i szczerze...jest to najlepszy sposób na zwiedzanie Miami Beach. Miasto ma bardzo dużo deptaków (wzdłuż Ocean Drive). Jak i ścieżek rowerowych w parkach i nie tylko. Lokalny przewodnik jest zdecydowanie dużym plusem i takim sposobem zobaczyliśmy bardzo ładny park koło Muzeum Sztuki - Bass, Espanola Way z dużą ilością knajpek, nie mówiąc o Ocean Drive które najlepiej zobaczyć na nogach, rowerem albo segways. Ocean Drive jest najsłynniejszą ulicą w Miami Beach. Słynie ona z architektury Art Deco, willi Versace w której został zamordowany oraz z dużej ilości bardzo dobrych restauracji i klubów nocnych....tutaj po prostu toczy się życie nie tylko nocne...

Wieczorkiem standardowo relaksowaliśmy się w apartamencie rodziców. Przed kolacją tenisik, potem kolacja, drinki na balkonie i podziwianie widoków nocą. Z balkonu rodziców jest bardzo ładny widok na Miami jak i na port tego miasta.

Tak więc dodatkową atrakcją są przypływające statki pasażerskie jak i kontenerowce. Patrząc na takie statki wpadliśmy na kolejny pomysł....właściwie to dlaczego nie pojechać na Bahamy. Z Miami na Bahamy statki pływają dość często tak więc mam wrażenie, że następnym razem jak tu przylecimy weźmiemy sobie 2-3 dniowy rejs statkiem....w końcu trzeba wbić kolejną pinezkę na naszą mapę świata.

I tak minęła nam sobota....bardzo relaksacyjna sobota....
Kolejny dzień, kolejny dzień odpoczynku i regeneracji sił przed ciężkim tygodniem pracy.
Standardowo rano mecz w tenisa....pomimo, że set był bardziej wyrównany, znów wygrał Darek...ale to nic w końcu ma urodziny to muszę być dla niego miła ;)
Po tenisie śniadanko i czas na kolejną wycieczkę....jak to mój teść mówi...najładniejsza plaża w Miami jest na Virginia Key.....popieram...bardzo ładna wysepka. Cała wyspa to jeden wielki park z plażami. To co szczególnie przykuło moją uwagę to Mountain Bike park. Park przeznaczony tylko do jazdy na rowerach górskich. Fajnie wytyczone trasy, część w lesie, część po plaży daje możliwość poszalenia. My niestety nie mieliśmy ze sobą rowerków i musieliśmy się ograniczyć tylko do spacerku. Plaża jest dość duża, zagospodarowana tak, że można przyjechać na cały dzień, zrobić sobie grilla, spalić trochę kalorii na desce Windsurfingowej albo po prostu tak jak my przejść się i na końcu wypić piwko podziwiając fale, widoki i....modelki, które akurat miały sesję zdjęciową na plaży....Darek już nie miał piwa ale pił wodę byle tylko nie musieć wracać do samochodu.

Świętowanie Darka urodzin pomału dobiega końca a nie ma nic lepszego niż zakończyć je pysznym Cabernet Sauvignion (Cannonball 2011) i steakami......bon apetit....

Po wspaniałej kolacji trzeba było zrzucić kalorie. Jak to kiedyś powiedziała moja koleżanka "ja ćwiczę, żeby delektować się jedzeniem". Popieram to w 100%....no bo przecież nie można zrezygnować z dobrej wieprzowinki. Tak więc wybraliśmy się na spacerek po Miami Beach. Chcieliśmy dojść na koniec mola South Pointe Park Pier. Niestety byliśmy tam już po zmierzchu i brama była zamknięta.....ale obok jest drugie "molo" to znaczy wał ubity z piasku i utwardzony betonem i kamieniami. Krótki spacerek w głąb oceanu był idealnym zakończeniem wspaniałego weekendu w ciepłym (choć wiecznym) Miami Beach.

Mamy nadzieję, że w lutym znów tu wrócimy....miejmy nadzieję, że w końcu uda nam się odwiedzić Bahamy. Trzymajcie kciuki.

2014.09.29-30 Zjednoczone Emiraty Arabskie, Dubaj (dzień 3)

Dzień trzeci...dzień pod hasłem NAJ. NAJszybszy roller-coster, NAJwyższy budynek, NAJdroższy hotel i miasto z NAJwiększą ilością rekordów....tak zgadza się Dubaj. Miasto, które swoja sławę zdobyło dzięki niesamowitym projektom architektonicznym ale również pobijaniu rekordów Guinnessa w czym tylko się da. Miasto w którym pieniądze nie mają granic tak jak i marzenia architektów którzy potrafią zdziałać cuda i oszukać prawa fizyki.
Nasza przygoda zaczęła się NAJwcześniej ze wszystkich dni. Już o 7 rano spakowani i gotowi do dalszej drogi pojechaliśmy taksówką na lotnisko aby wypożyczyć samochód. Wszystko przebiegło sprawnie i już po godzinie siedzieliśmy w NAJmniejszym samochodzie jakim Darek kiedykolwiek jechał (nie licząc Maluszka) gotowi uderzyć na Dubaj. Ostatni przystanek naszej podróży. Po drodze jednak chcieliśmy odwiedzić Ferrari World. Park rozrywki w którym jest NAJszybszy roller-coaster na świecie (Ferrari Monterosa Coaster) jak i wiele innych atrakcji w stylu Ferrari. Niestety park otwierają dopiero o 11 więc mieliśmy troszkę nie planowanego czasu wolnego. Aby zabić nudę postanowiliśmy przejechać się na wyspę Sddiyat. Wyruszyliśmy tam w poszukiwaniu plaży abyśmy mogli zamoczyć nogi w morzu Arabskim. Niestety wszystko tam jest już wykupione przez deweloperów i cała wyspa to NAJwiększy plac budowy jaki do tej pory widzieliśmy. Long Island City na Queens to jest nic w porównaniu z tym co się dzieje w Emiratach. Po nie udanej próbie szukania plaży wróciliśmy na wyspę YAS (gdzie znajduje się Ferrari Park) i podjechaliśmy do IKEI na kawę i cynamonową drożdżówkę.

W końcu wybiła godzina 11, a my byliśmy pierwsi w kolejce do przekroczenia bramek i wejścia do Parku Ferrari. Od razu jak tylko mogliśmy ruszyliśmy na Ferrari Monterosa Coster. Jak już wspomniałam jest to najszybszy roller-coster na świecie. Osiąga on prędkość 240 km/h w 4.9 sekundy. Jeżdżąc na tej atrakcji nasze przyciąganie ziemskie (g) było 1.7 co jest dokładnie połową tego co astronauta przeżywa przy starcie. Uczucie zdecydowanie niesamowite i warte przeżycia. Nie do końca w tym czasie wiedzieliśmy co się dzieje z naszymi ciałami i sercami. Najgorsza chyba była jednak twarz wykrzywiana na wszystkie strony...aż potem poczułam mięśnie na policzkach o których istnieniu nie miałam pojęcia. Wszystko jednak było dokładnie sprawdzone i przygotowane pod kątem bezpieczeństwa. Nie mam na myśli tylko pasów i innych zapięć, co jest oczywiste ale również dostaliśmy okulary ochronne na oczy, prześwietlili nas czy nie wnosimy nic w kieszeniach do „karuzeli” oraz kontrolowali czas aby nikt nie wszedł po raz kolejny w czasie krótszym niż 15 minut.

W parku spędziliśmy w sumie około dwóch godzin, ale po Monterosa wszystkie atrakcje były jak byś się przesiadł z Ferrari do Forda Fiesty i jechał pod górę….Nie chcieliśmy tracić więcej czasu i Darek musiał przesiąść się z Ferrari do naszego Chevroleta. Czekał na nas Dubaj a nadal mieliśmy do pokonania 120 km. Na szczęście nie było większych korków i w ciągu godziny naszym oczom ukazały się pierwsze wieżowce. Korków nie było z paru przyczyn. Po pierwsze ludzie tu jeżdżą dość szybko swoimi dużymi paliwożernymi samochodami. Przy cenie $1.5 za galon (1.50 zł za litr) nie ma to jednak znaczenia. Do tego najważniejsza autostrada E11 łącząca Abu Dhabi z Dubajem ma minimum 4 a czasem nawet 7 pasów w każdą stronę.

Nadal byliśmy ciekawi temperatury wody w morzu Arabskim, więc pierwszym przystankiem była plaża publiczna w Dubaju. Dostęp do plaży jest tu utrudniony bo wszystkie lepsze miejsca są już zagospodarowane przez luksusowe hotele lub bogate wille. Plaża na którą trafiliśmy zaskoczyła nas czystością. Nadal dużo jej brakuje do plaż w hotelach pięcio-gwiazdkowych ale jak na plażę z publicznym dostępem była dość czysta. Darek chciał się w niej ochłodzić ale ciężkie to było zadanie gdyż temperatura wody wynosiła około 32 st. C. Na zewnątrz w tym kraju długo nie da się wytrzymać i szybko z powrotem wskoczyliśmy do naszego małego ale klimatyzowanego autka.

​Kolejnym przystankiem na naszej liście miał być targ złota (Gold Souk) i dzielnica która miała najbardziej przypominać stare miasto (Bastakia Quarter) oba miejsca zwiedziliśmy tylko krążąc samochodem. Po pierwsze ciężko było znaleźć parking, po drugie baliśmy się zostawić auto na dłużej niż 5 minut a po trzecie to Bastakia Qurter przypominała bardziej slamsy niż stare miasto....no chyba, że nie znaleźliśmy właściwej części.
W końcu przyszedł czas na najważniejszą atrakcję, Burj Khalifa, NAJwyższy budynek na świecie. Parking dla chcących wyjechać na obserwatorium znajduje się w pobliskim centrum handlowym. Na szczęście parking jest bez limtu i bez opłat więc bardzo nie narzekaliśmy. Emiraty słyną z centrów handlowych. Podobno mają najlepsze i ludzie z całego świata przyjeżdżają tam na zakupy (szczególnie spotkaliśmy dużo rosjan). My nie widzieliśmy żadnej różnicy i poza małym wodospadem, który stanowi część dekoracji, nie zauważyliśmy nic szczególnego w tym miejscu.

Bilet na taras widokowy w Burj Khalifa najlepiej kupic z wyprzedzeniem, bo ciężko jest to zrobić na godzinę przed wejściem. Już byliśmy gotowi kupić bilet na 21 godzinę ale nasz urok osobisty sprawił, że Pani dała nam bilety na 19:30. Dubaj z góry jest niesamowity. Jeśli chodzi o samo doświadczenie bycia na górze tak wysokiego budynku to nie widzialam większej różnicy między Epire State Building czy Rockeffeler. Platforma obserwacyjna jest niestety tylko na 124 piętrze. Powyżej nadal przez 70 pięter ciągną się apartamenty. Pomimo wszystko widok z góry pozostanie w naszych pamięciach. Niesamowite jak na takiej pustyni potrafili stworzyć tak czyste, rozwinięte i powalające miasto. To miasto nie jest jak Vegas gdzie wszyscy przyjeźdżają się tylko zabawić. To miasto jest profesjonalne, biznesowe i eleganckie. Z tego co dowiedzieliśmy się, ku naszemu zdziwieniu ropa naftowa nie jest ich głównym źródłem dochodu. 80% przychodów kraj ma z innych dziedzin, głównie z turystyki.

Przed budynkiem są fontanny....ale nie byle jakie. Nie widziałam w swoim życiu wiele fontan. Chyba najlepsze do tej pory były w hotelu Bellagio w Las Vegas ale te przewyższyły swoją jakością wszystko co do tej pory widziałam. Woda wystrzeliwała, aż do wysokości -152 metry (500ft), arabska muzyka, gra świateł i sceneria tylko dodawały blasku całemu przedstwieniu. Zdecydowanie warto to zobaczyć. Nam się udało dwa razy. Raz jeszcze przed wyjazdem na górę budynku i raz z góry, będąc na 124 piętrze. Oba widoki są oszałamiające.

Jednak to nie był koniec naszego zwiedzania. Ostatnią noc spędziliśmy w Dubaju ale oczywiście w drodze powrotnej do hotelu musieliśmy odwiedzić hotel Burj Al Arab, hotel w kształcie żagla. Jest to jeden z najbardziej ekskluzywnych hoteli na świeci, gdzie noc kosztuje od $2tys a kończą się na kiku dziesięciu tysiącach dolarów. Hotel ten nie posiada standardowych pokoi tylko apartamenty gdzie najmniejszy ma 170 metrów kwadratowych a największy Apartament Królewski ma ponad 700 metrów kwadratowych powierzchni. Oczywiście my nawet nie rozważaliśmy spędzić tam nocy ale mieliśmy nadzieję napić się drinka. Jak nam później Google powiedziało za drinka w barze trzeba dać około $50. Niestety hotel ten jest dość dobrze strzeżony i nie można do niego wjechać a żeby wejść trzeba stać w dość długiej kolejce.

Było dość późno a na nas czekał nasz hotel, tak więc zrezygnowaliśmy i pojechaliśmy na wyspę Palm Jumeirah, gdzie mieliśmy spędzić noc.Uwielbiam sieć hoteli Fairemont. Przynajmniej raz na wakacjach staramy się tam spędzić noc i zrelaksować. Nie muszę pisać, że hotel jest super, pokoje i łazienki są duże i wszystko jest utrzymane w wysokim (4-5 gwiazdkowym) standardzie.

W tym hotelu (The Palm) najbardziej spodobała nam się hotelowa plaża. Hotel położony jest na wysie Palm (stworzonej przez człowieka) i ma dojście do plaży z widokiem na Dubaj. Wreście znalazłam odpowiednie miejsce na wypicie mojego urodzinowego szampana. Tak więc siedzieliśmy na leżakach, podziwialiśmy widok (wierzowce Dubaju) i relaksowaliśmy się przy szampanie/piwe. Aż nadszedł czas na napisania bloga....i takim sposobem wylądowaliśmy na balkonie hotelu. Jest super i aż szkoda wracać.....a jutro przed nami 14h lotu do zimnego Nowego Jorku.

To już jest koniec...nadszedł nasz ostatni dzień. Jednak na wakacjach nie można tracić żadnej minuty a wyspać zawsze się można w samolocie. Tak więc wstaliśmy o 5:30 rano i po szybkim śniadaniu i pakowaniu postanowiliśmy objechać wyspę The Palm Jumeirah. Niesamowite co człowiek potrafi stworzyć. Wyspa ta została stworzona jako pierwsza i najmniejsza w projekcie, który miał na celu wybudowanie trzech takich wysp aby udowodnić, że Dubaj może wszystko i ma nie limitowane pieniądze. Stworzone zostały tylko dwie wyspy. Nie da się opisać pod jakim byliśmy wrażeniem jeźdżąc samochodem po tej wyspie. Było to idealne zakończenie naszej wyprawy.

Cała podróż przebiegła bez żadnych problemów. Bawiliśmy się super, czuliśmy się bezpiecznie i nic nie pokrzyżowało naszych planów. Problemy zaczęły się kiedy przyszliśmy zrobić check-in. Pani na dzień dobry nas poinformowała, że odprawa naszego samolotu została zamknięta 0,5h temu. Zdziwiliśmy się bo mieliśmy jeszcze 1,5h do odlotu. Okazało się, że w Abu Dhabi jest inaczej, dlatego, że cała odprawa paszportowa odbywa się przed wylotem. Tak więc pognaliśmy do bramki numer 60, omijając wszystkie duty free i po siedmiu sprawdzeniach naszych paszportów doszliśmy do amerykańskiego urzędnika, który sprawdzał moją zieloną kartę, sprawdzili moje odciski palców i wbili nam pieczątki „witamy w Stanach”. Siedząc przy bramce byliśmy odizolowani od całego świata gdyż teoretycznie byliśmy już na terytorium USA. Podobno taki system sprawia, że na JFK nie mamy już odprawy paszportowej, przekonamy się za 14h. Wsiadając do samolotu zdziwiła nas jedna rzecz.....nikt nie miał ze sobą telewizora ;) W drodze do UAE widzieliśmy wiele ludzi z bardzo dużymi monitorami lub telewizorami tak min. 40 cali.

Lot minął nam spokojnie ale po trasie samolotu można łatwo zobaczyć w których krajach jest wojna. Pomimo, że pierwotna ścieżka samolotu miała przebiegać przez Irak i Syrię, jak również Krym. Samolot jednak skutecznie omijał te rejony i musiał skręcić na Iran a potem na Turcje. Można to było śledzić na monitorach w samolocie. Tak więc bezpiecznie wylądowaliśmy na JFK, nie mieliśmy już żadnej odprawy paszportowej i wreszcie poczuliśmy chłód.....teraz pozostają tylko wspomnienia i niesamowite zdjęcia.

2014.09.28 Zjednoczone Emiraty Arabskie, Abu Dhabi (dzień 2)

Dzień drugi naszej przygody rozpoczęliśmy dość wcześnie. Jet lag dawał nam się we znaki i chociaż wcale długo nie spaliśmy to już o 6 rano byliśmy na nogach (w NY to 15). Naszą pierwszą zaplanowaną atrakcją był Sheikh Zayed Grand Meczet. Ponieważ wstaliśmy tak wcześnie to do otwarcia Meczetu (9 rano) mieliśmy dużo czasu. Postanowiliśmy, więc przejść się na nogach i przy okazji zobaczyć trochę miasta. Standardowo naszym największym problemem było znalezienie chodnika. To jest niesamowite jak przystanek autobusowy ma parę metrów chodnika, który nagle się kończy pustynnym poboczem. Podobnie jest z przejściami dla pieszych. Ładnie namalowana zebra na drodze wcale nie oznacza, że na jej drugim końcu jest chodnik. Po części jest to spowodowane wieloma nowymi projektami których place budowy zagarnęły części chodnika. Bardzo często jednak jest to spowodowane czymś innym...ale czym nie mamy pojęcia....po prostu wygląda jakby go nie planowali zrobić. W RPA czy innych krajach po których podróżowaliśmy był podobny problem ale główną jego przyczyną był brak funduszy. W tym kraju nie sadzimy, że brakuje pieniędzy na inwestycje. Widać że dużo się buduje i rozwija.

Marsz w słońcu przy temperaturze 35 st. C nie należał do najprzyjemniejszych ale dotarliśmy na czas do Meczetu. Budowla zdecydowanie robi wrażenie już z oddali Natomiast jak się wejdzie do jej środka to powala swoja architektura. Został on wybudowany w latach 1996 - 2007 i jest to największy Meczet w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ósmy co do wielkości na świecie.

Okazało się, że mój strój był nie wystarczający. Długa spódnica i chusta zakrywająca głowę to nie wszystko. Wymagane jest również aby kobiety (tylko kobiety) miały długie rękawy. Na szczęście w Meczecie za darmo można wypożyczyć odpowiedni strój. Szczerze..... masakra. Strój jest czarny i zrobiony ze sztucznego materiału więc prawie się można w nim ugotować przy takich temperaturach. Żeby niesprawiedliwości było mało to mężczyźni mogą nosić swoje stroje w kolorze białym.... zdecydowanie musi im być chłodniej.

Meczet można zwiedzać cały. Nie ma problemu aby pochodzić po jego ogrodach, dziedzińcu jak również wejść do głównej sali modlitw. Wszystko jest niesamowicie czyste tak, że bez oporu chodziliśmy boso. Ściągnięcie butów jest wymagane aby wejść do sali modlitw, która jest wyłożona dywanami. Chodzić można wszędzie ale bardzo sprawdzają twój strój i nie ma szansy, żeby ktoś się prześlizgnął bez specjalnego ubioru. Na każdym kroku jest ochrona, która bardzo rygorystycznie sprawdza ubiór ale jednocześnie jest bardzo miła i chętnie służy pomocą.

Co nas zaskoczyło to nie tylko ogromne piękno meczetu ale również brak opłat. Nie płaciliśmy ani za wejście, ani za wypożyczenie stroju, ani za autobus powrotny. Po meczecie planowaliśmy pojechać na drugi koniec miasta aby zobaczyć Pałac Emiratów. Postanowiliśmy poruszać się autobusami jako najtańszym środkiem transportu. Przejazd po mieście kosztuje 2 AED ($0.50) i opłatę uiszcza się u kierowcy. My niestety nie mieliśmy drobnych i liczyliśmy, że kierowca nam wyda resztę. A on tylko machnął i powiedział siadajcie. Było to bardzo mile z jego strony. Z lokalnymi tak nie postąpił i kazał im znaleźć kogoś w autobusie kto rozmieni pieniądze.

Tak wiec autobusem przemieściliśmy się na drugą stronę miasta nad Zatokę Perską. Nad zatoką mają bardzo ładną plaże z deptakiem ciągnącym się kilometrami.

Ochłodzeni klimatyzacją w autobusie i uzbrojeni w nowe butelki z zimną wodą ruszyliśmy na 4 km spacer przepiękną ulicą/deptakiem Corniche. Pod koniec brakło nam wody a nasze ciała osiągały temperaturę wrzenia ale na szczęście po drodze spotkaliśmy budkę z bankomatem która była klimatyzowana. To dodało nam energii na dokończenie spaceru. Tutaj bardzo często spotyka się że budki z bankomatami, telefonami czy nawet przystanki autobusowe są klimatyzowane. Nie dziwi nas to gdyż temperatury w lipcu i sierpniu osiągają nawet 45 st C. Do tego powietrze jest bardzo suche i pomimo ze człowiek się nie poci dużo to organizm wysusza się od środka bardzo szybko. Nie pamiętamy żeby nam się tak chciało pic wody jak tutaj. Speedy, jak ty możesz wytrzymać w podobnym klimacie na co dzień.

Spragnieni wody i klimatyzowanego pomieszczenia wreszcie dotarliśmy do Pałacu Emiratów.

​Aktualnie jest tam przepiękny hotel z przepięknymi cenami. Jednak pozwalają zwykłym ludziom też wejść do środka. Hotel rzeczywiście jest przepiękny a jego ogrody i otoczenie tylko dodają mu uroku. Mieliśmy szczęście i udało nam się również załapać na plan filmowy. Ciekawe jaki jest tytuł filmu...chętnie byśmy go oglądnęli. W każdym razie tylu uzbrojonych w karabiny maszynowe ludzi jeszcze nie widzieliśmy w jednym miejscu. Bylo to jednak stricto na potrzeby filmu i nie do końca wierzymy ze bron była prawdziwa, ale tez nie chcieliśmy tego sprawdzać i grzecznie słuchaliśmy poleceń ochrony.

Jak już wspominałam byliśmy tak spragnieni ze poszliśmy na piwo/drinki do hotelu nie patrząc nawet na ceny. Na szczęście nie było tak źle i za wodę, piwo, pinacoladę i lody...tak potrzebowaliśmy dużo żeby się ochłodzić...zapłaciliśmy tylko $50.

Ochłodzeni wyruszyliśmy na poszukiwania przystanku autobusowego. Udało się to w miarę szybko choć oczywiście ze znanych już problemów z chodnikami nie obyło się bez krążenia na około. Śpieszyliśmy się bo popołudniu mieliśmy już wykupioną wycieczkę na pustynne safari.

W hotelu mieliśmy tylko 15 minut na przebranie się bo punktualnie o 15:45 przyjechał po nas kierowca. Jechaliśmy Toyota Land Cruiser, która była specjalnie wzmacniana rurami na wypadek dachowania. Było to wymagane gdyż główną atrakcją była jazda po wydmach. Na samochód przypadało 6 pasażerów plus kierowca. Po 40 minutach jazdy z hotelu i zebraniu pozostałych pasażerów. Spotkaliśmy się na farmie wielbłądów z 11 innymi samochodami. Na farmie mieliśmy parę minut na porobienie sobie zdjęć z wielbłądami. Mogliśmy chodzić miedzy nimi, dotykać, głaskać, przytulać. Co kto wolał.

W tym czasie kierowcy ze wszystkich samochodów chłodzili silniki i zmniejszali ciśnienie w oponach. Jednym słowem przygotowywali się na zaatakowanie wydm. Mielismy szczescie bo jak sie okazalo nasz kierowca byl przewodnikiem (pewnie byl najlepszy z grupy). Co sie w sumie zgadza. Darek był pod wielkim wrażeniem jak ten gościu jeździ. Szczególnie jak potrafi bokiem zjeżdżać po kilkunastu metrowych wydmach na dół. Ponoć w swojej siedmio-letniej historii nigdy nie stracił kontroli nad samochodem i widać było, że wszystko co robił było dla niego przyjemna zabawa. Dla nas zreszta tez. Zabawa lepsza niż jazda na roller-costerze Darek próbował się nauczyć jak prowadzić samochód po piasku i wydmach aby przygotować się na grudniowy wyjazd w kaniony.

Po ok. 45 minutach rajdu mieliśmy przerwę aby podziwiać zachód słońca na pustyni. Jak tylko samochody sie ochlodzily ruszylismy w droge do oazy gdzie czekaly na nas rozne atrakcje. Oczywiście dojazd do oazy odbył się w 100% po wydmach. W oazie moglismy przejechac sie na wielbladzie (trwalo to moze 2 minuty), isc na henne ktora robili na dloniach i rekach, wypalic lokalna fajke wodna, ogladnac taniec brzucha i zjesc przepyszny obiad. O dziwo moglismy rowniez kupic sobie piwo i inne drinki alkoholowe. Ku naszemu zdziwieniu minimalny wiek na zakup alkoholu tu jest 21 lat.

W oazie spędziliśmy dobre dwie godziny korzystając z atrakcji, siedząc przy stolach na tradycyjnych dywanach arabskich rozłożonych na piasku pustyni. Siedzieliśmy (lub leżeliśmy) na poduszkach i podziwialiśmy spokój pustyni, zachodzące słońce i przepiękne gwiazdy.

W naszej grupie były 3 osoby z Hiszpanii i jedna z Tajwanu. Jak się okazało Mon (dziewczyna z Tajwanu) mieszka w naszym hotelu i podobnie jak my przyleciała do Abu Dhabi wczoraj. Również tak jak i my jutro uderza do Dubaju i wylatuje we wtorek. Jedyna różnica jest taka ze my wracamy do domu a ona ma przed sobą jeszcze prawie miesiąc wakacji. Planuje odwiedzić Londyn, Paryż i …....Białystok. Sama śmietanka Europy. Okazało się, że Polskę zna dość dobrze bo robiła tam kiedyś praktyki z Caritas i wtedy poznała rodzinę z Białegostoku z którą się zaprzyjaźniła. Pozytywnie zdziwiła nas swoim sposobem podróżowania. Nie dość ze podróżuje sama a jest dość młoda (możne ma 23 lata) to na pytanie jak planuje się dostać jutro do Dubaju odpowiedziała ze jeszcze nie wie ale coś na pewno wymyśli. Życzymy jej powodzenia!

Dzień był tak intensywny ze w drodze powrotnej prawie wszyscy spali w samochodzie. Jednak było to jeden z tych dni w życiu których się nigdy nie zapomni. No bo czy można zapomnieć coś tak pięknego.....

2014.09.27 Zjednoczone Emiraty Arabskie, Abu Dhabi (dzień 1)

Praca w "travel" ma swoje plusy... właściwie to tylko plusy. Pewnego dnia, wykonując swoja codzienną prace dostałam e-maila, oferta tylko dla pracowników... $600 bilet do Abu Dhabi dla dwóch osób....no i jak tu nie skorzystać.....
Tak wiec jesteśmy... uciekając od gorących dni w Nowym Jorku... uciekliśmy... na pustynię.
Z takich okazji korzystamy dosyć często, wiec urlopu już nam niewiele zostało. Jest piątek wieczór, siedzimy na JFK i nie możemy się doczekać tego rewelacyjnego długiego weekendu w Emiratach Arabskich. Ale zanim to nastąpi musimy przeżyć 13h lotu.....życzcie nam powodzenia i mamy nadzieję że to prześpimy....zwłaszcza że poprzednia noc była bardzo krótka bo świętowaliśmy moje urodziny. Niestety samolot jest pełen dzieci ale mamy nadzieje, że niania która jest na pokładzie spełni swoje zadanie. Póki co najbardziej zdziwiła nas bardzo mała ilość arabów a duża ilość hindusów....czy my na pewno lecimy do Abu Dhabi????
Nawet szybko dostaliśmy kolacje. Jedzenie było dość dobre jak na jedzenie w samolocie. Jagnięcina rozpływała się w ustach a ja po raz pierwszy zjadłam coś lokalnego, biryani. Biryani jest to kurczak z ryżem ale cały sekret jest w lokalnych przyprawach. Po kolacji i piwku nawet nie wiedząc kiedy padliśmy oboje... Udało nam się przespać Atlantyk... Yupppiii... widać ze niania się spisała bo żadne dziecko nie zakłócało nam snu. 5 godzin później obudziliśmy się nad Londynem....no to połowa drogi za nami. A wiecie czym na obudzili.... lodami na śniadanie.

Po śniadaniu zaczęliśmy oglądać jakieś filmy, ale oczy szybko nam się zamykały. Chyba tabletka jeszcze działa... Po kolejnych pięciu godzinach snu obudziliśmy się nad Baghdadem na kolejny posiłek składający się z ryżu, jarzynowego curry i bakłażana w stylu masala (dało się zjeść). Jeszcze "tylko" mamy dwie godzinki do Abu Dhabi. Aktualny czas w punkcie docelowym jest 5:30 po południu a wylecieliśmy z NY o 11 wieczorem.

Udało się....wylądowaliśmy w kraju gdzie podobno nie można kupić alkoholu...i co zobaczyliśmy jako pierwszą atrakcję turystyczną? Sklep Duty Free gdzie można kupić więcej alkoholu niż normalnie na lotnisku. Nie szaleliśmy....kupiliśmy tylko parę piwek i udaliśmy się do hotelu......często dotarcie do hotelu jest najtrudniejszym elementem podróży. Po naszych przygodach z taksówkami w Rosji tym razem postawiliśmy na komunikację miejską i wzięliśmy autobus.....kosztowało nas to tylko $1 (4AED) - tak to można podróżować. Wysiedliśmy na przystanku który wydawał nam się najbliżej hotelu. Jednak w życiu nic nie jest tak piękne jak na obrazku (czytaj na google maps). Jak się okazało z przystanku do hotelu czekał nas jeszcze spacerek ok. 30 min (3km). Wydawać by się mogło ze to nic wielkiego poza tym ze w tym mieście jest bardzo mało chodników. Większość chodników jest krótka i łączy tylko przystanek autobusowy z parkingiem. Nie dziwimy się że ludzie nie mają ochoty na spacery po mieście jak temperatura jest ok 33-40C cały czas. Na szczęście o 9 wieczór miasto jest dość wymarłe więc daliśmy radę i czasem idąc ulicą, czasem przekraczając rondo na siagę, a czasem pokonując piaski pustyni dotarliśmy szczęśliwie do hotelu. Mieliśmy wielkie plany odwiedzić największy meczet w mieście (robi wrażenie widzieliśmy go jadąc autobusem) ale było już dość późno. Tak wiec stanęło na wizycie w hotelowym barze, zjedzeniu małej kolacji i uaktualnieniu bloga......jutro czeka nas ciężki dzień, dużo atrakcji i mało czasu. Miejmy nadzieję, że uda nam się wcześnie wstać.....no to do jutra!

2014.08.29-09.01 Franconia Notch, White Mountains, NH

Podróżujemy, tego nie da się ukryć od wielu lat. Czasem samotnie, czasem w grupie... najważniejsze, żeby odkrywać nowe miejsca. Byliśmy już na 5 kontynentach, dwa jeszcze czekają na odkrycie. Bloga pisać planowaliśmy od dawna ale, teraz siedząc przy ognisku w hotelu "milion gwiazdkowym" postanowiliśmy go wreszcie zacząć...
Nasz "hotel" znajduje się blisko naszego domu ale jest też blisko naszych serc. Białe Góry w New Hampshire oczarowały nas tak bardzo, że większość długich weekendów spędzamy tutaj.
W Białych Górach byliśmy wiele razy, ale zawsze wybieraliśmy słynny "Presidential Range". Tym razem pod wpływem zdjęcia jakie zobaczyliśmy w sklepie "REI" na dole Manhattanu wybraliśmy nieznany nam zakątek tych pięknych gór, Franconia Notch.
Jak to bywa w długie weekendy, wyjazd z Nowego Jorku trwał godzinami, zwłaszcza, że aktualnie jest US Open. Zajęło nam to dokładnie 4 godziny, pomimo że, wyjechaliśmy w południe. Po dziewięciu godzinach (563 km/350 mile) dotarliśmy na Lafayette kemping.

Planowanie szlaku

Jest to kemping położony w samym sercu Franconia Notch. Mieliśmy wielkie szczęście że parę tygodni wcześniej udało nam się zrobić rezerwacje. Nie zdążyliśmy wjechać przed zamknięciem, ale miejsce na nas czekało i udało nam się zakończyć dzień przepyszną jagnięciną z grilla której towarzyszyła butelka przepysznego czerwonego wina "2012 Cane & Fable, Cabernet Sauvignon".
Dopiero następnego dnia (sobota) wcześnie rano zobaczyliśmy piękno otaczających nas gór. Widok z kempingu był oczarowujący. Po obfitym śniadaniu wyruszyliśmy na 13 milowy "spacer". Trasa rozpoczynała się prawie z naszego namiotu i przez dwie mile łagodnie wlokła się w dół rzeki. Potem zaczęła się zabawa, czyli prościutko do góry bez rozpieszczania, ponad 2500 feet wspinaliśmy się bez przerwy aby osiągnąć Franconia Ridge (4240 ft.)
W życiu górołazów nie ma łatwo. Nasza trasa szła w lewo, wiec my poszliśmy w prawo.

Dlaczego? Szczyt Libery (4459 ft.) wyglądał bardzo zachęcająco. Po krótkim odcinku stanęliśmy na szczycie. Widoki z niego zapierał dech w piersiach.

Białe Góry, Szczyt Liberty 1359 m n.p.m (4459 ft)

Ze szczytu było widać jak na dłoni trasę którą chcieliśmy pokonać. Wyglądała zachęcająco dlatego, że nie była łatwa. Czekały nas jeszcze trzy szyty i parę dolinek pomiędzy nimi. Tak więc po wypiciu na szczycie piwka szybko wzięliśmy się do roboty i wróciliśmy na szlak aby zaatakować kolejny szczyt, Little Haystack (4760 ft). Little Haystack w tłumaczeniu oznacza "małą kupę siana". Pogoda była fantastyczna, tak jak i energia w naszych nogach, więc szybko uporaliśmy się z tą kupą siana.
Na Haystack spotkaliśmy rangera który dowiedziawszy się o naszych dalszych planach wspinaczki odradzał nam kontynuacje, argumentując, że nie zdążymy przed zachodem słońca wrócić na kemping. My się jednak łatwo nie poddajemy i nie straszne nam wracanie z hików po nocy. Droga z little Haystack na górę Lafayette ciągnęła się w nieskończoność.

Trasa bowiem przechodzi przez szczyt Lincoln (5089 ft) jak i szczyt bez nazwy (5020 ft) i inne wzniesienia. Ciągłe wzniesienia i doliny jak i otwarta przestrzeń sprawiały, że trasa była przepiękna. Szła granią, ponad lasami, a widoki sprawiały, że nie zwracaliśmy uwagi na dodatkowe utrudnienia. Szczyt Lafayette (5260 ft) zdobyliśmy wcześniej niż ranger nam mówił, wiec udało nam się zrobić małą przerwę na piwo, zanim ruszyliśmy w drogę powrotną na dól.

Godzinę od szczytu znajduje się schronisko Greenleaf Hut (4200 ft) w której każdy turysta jest witany jak u siebie w domu. W chatce ucięliśmy sobie krótką przerwę. Było przyjemni i już bez mocnego wiatru który był na szczycie.
W drodze na dól Ilonka dostała z niewiadomego źródła przypływ energii i wyprzedzając wszystkich zbiegliśmy prosto na nasz kemping. Dwie godziny wczesnej niż ranger mówił.
A potem było jak zawsze..... ognisko, kolacja, drinek, drinek, drinek i do spania...

Podsumowanie dnia: 13 mil, różnica wzniesień 5000 ft.

Kolejnego dnia (niedziela) troszkę dłużej pospaliśmy, do 7:45. Po wyjściu z namiotu, sprawdzeniu pogody (pochmurno z możliwymi burzami) i śniadaniu z grilla wyruszyliśmy na kolejny szlak. Też zaczynał się na naszym podwórku (czytaj. przy namiocie) ale był troszkę krótszy od poprzedniego, bo dalej czuliśmy kolana po wcześniejszym zbieganiu ze szczytu Lafayette. W drogę wyruszyliśmy późno bo dopiero o 10 rano.

Po pól godzinnym marszu w górę rzeki, oczywiście pogoda się sprawdziła i deszczyk zaczął mżyć a potem po prostu padać, Po kolejnej pól godzinie dotarliśmy do stóp góry Cannon (4100 ft). Na górę można wyjechać kolejką linową albo iść 2.3 mile szlakiem i wspiąć się 2100 ft. Na szczyt szliśmy dwie godziny. Trasa oczywiście była stroma i śliska od deszczu.

Powyżej 3400 ft zaczęły się chmury, które nam już towarzyszyły do szczytu.

Tak jak wspomniałem na góre można wyjechać kolejką wiec jest tam małe schronisko gdzie na szczęście mają parę lanych piwek. Sierra Nevada nas ochłodziła. Potem mieliśmy plan zatrzymać się 1400 ft niżej w schronisku (Lonsome Lake Hut, 2760 ft) i zjeść ciepłą zupę. Jednak plany się zmieniły po drodze.
Zejście było okropnie ciężkie, BARDZO strome. Dobrze, że było dużo drzew to można się było trzymać korzeni. Czasami było prawie pionowo, i to oczywiście w deszczu = ślisko.....!!!

Po około dwóch godzinach dotarliśmy nad jezioro gdzie jest schronisko, ale trzeba było przejść jeszcze 0.3 mili w jedną stronę. Była już taka ulewa że postanowiliśmy zrezygnować z zupy i "lecieć" w dół na camping (kolejne 1000 ft w dół) gdzie już mieliśmy rozłożoną plandekę przeciwdeszczową i gdzie Ilonka obiecała robić pyszną gorącą herbatę z prądem o smaku wiśniowym (Captain Morgan).

I tak też się stało. Siedzieliśmy sobie na naszym polu (#46), popijaliśmy herbatkę, Ilonka karmiła chipmunki (już jej nawet na stół wychodziły)

a ja odpalałem grilla na hamburgery

a potem mieliśmy wielki plan...... rozpalić ognisko.... dobrze ze trochę drzewa mieliśmy suchego.
Plan wypalił, ognisko też. Posiedzieliśmy przy ognisko dobrych parę godzin....

Podsumowanie dnia: 8 mil, różnica wzniesień 2500 ft.

Poniedziałek, ostatni dzień - niestety już powrót i do pokonania kolejne 350 mil. Pogoda zrobiła się piękna, cieplutko, słonecznie, bez wiatru. Szkoda było marnować tak pięknego dnia więc postanowiliśmy jeszcze coś pozwiedzać. Pojechaliśmy do "The Flume". Bardzo ładny, dwu milowy spacer przez kanion wśród szumiącego górskiego potoku.

Potem jeszcze odwiedziliśmy naturalny monument "Old man of the Mountain", który niestety w 2003 spadł, ale dalej jego duch jest w NH.

Wracając dostaliśmy serwisy na telefony i tu fantastyczna wiadomość!!!!!!! Wygraliśmy wejście na "the Wave". Tak więc w grudniu uderzamy do Arizony i Utah aby poskakać po lokalnych kanionach.